ما امام را یاری نمی کنیم با طرز تفکرمان _ با طرز زندگی مان .........

یار آن است که علاوه بر تمام چراغ ها ، چراغ قلبمان هم روشن باشد.

_ امام با نماز  روزه  های ما ظهور نمی کند هر چند زیاد هم باشد.

با یاری ما ظهور می کند ، یاری قلبی

مهـــــــــــــــــــــــــــــــــــــدی جان

"پل صراط"

چشمهای توست...

ازچشمت كه بیفتم روزگارم جهنم میشود . . .

   انسان برای رسیدن به خداو امام باید در مسیر ابتلاءپوسته اش بشکند تا لب لباب

وجودش شکوفا شود وگرنه از رسیدن به رتبه بالاتر باز می ماند.

_اغلب وقتی اسم امتحان می آیدذهنمان دنبال سختی می رود. چون بینشمان

حتی نسبت به حقایقوجودی،براساس دانسته های دنیای مان است.

در حالیکه امتحان هم به سخت و هم به آسانی است، بلکه امتحان به آسودگی سخت تر است،

چون سر خوشی سرکشی می آورد.

-دنیا نه ظرف ظهور جلال است نه جمال محض، بلکه ظرف ظهور کمال است و کمال،

رسیدن به مقام دابتلائات است.

-کلماتی که خداوند حضرت ابراهیم البته تمام انسانها را به آن مبتلا می کند،

همان جمال و جلال الهی است.همه مبتلا می شوند اما به اتمهن نمی رسند

و لذا همه نمی توانند امام باشند.

 فرض کن حضرت مهدی(عج) به تو ظاهر گردد

ظاهرت هست چنانی که خجالت نکشی؟

خانه ات لایق او هست که مهمان گردد؟

باطنت هست پسندیده ی صاحب نظری؟

لقمه ات درخور او هست که نزدش ببری؟

پول بی شبهه و سالم ز همه داراییت داری

آن قدر که یک هدیه برایش بخری؟

حاضری گوشی همراه تو را چک بکند؟

با چنین شرطی که در حافظه دستی نبری؟

واقفی بر عمل خویش تو بیش از دگران؟

می توان گفت تو را شیعه ی اثنی عشری؟

نباید دنیا را رها کرد دنیا نظام احسن است، از دنیا باید به آخرت رسید

طرز فکر غلط است که کسی دنیا ندارد آخرت آبادی دارد، افراط تفریط نرویم

هم امام را ناراحت می کنیم هم دین را نمی توانیم درست برویم

در همین دنیاست که معاد ما جسمانی و نورانی است، درست کاشته باشید

شکوفا و ثمره است، غلط باغبانی کرده باشید خشکیده تر از آنچه بودید

ای نور دیده من! ای مولا و سرور من!

ای قامت رعنای عدالت و ای عزیزترین!

اشک فراق از دیدگانم می چکد. زیرا جمعه ای دیگر رسیده است

و مرغ دلم به هوای کوی تو، هوایی شده است.

تو می آیی، با یک سبد نور، با یک سبد امید. تو می آیی،

اما نمی دانم درکدام جمعه؟

گاهی وقتها فکر می کنم آیا زنده می مانم تا ظهور پرحضورت را درک نمایم و یا اگر از این دیار

کوچ کردم،

آنگاه که تو بیایی آیا من از خاک برمی خیزم و در رکابت غلامی می کنم؟

همه می گویند غروب جمعه دلگیر است، اما نمی گویید چرا؟

جمعه هم از پی نیامدنت داغ سکوت بر لب می زند و تا جمعه ای دیگر خاموش می ماند.

اما آن جمعه که بیایی، ابرهای متراکم و تاریک را از دلها می زدایی

و چشم هایی را که حسرت زیارت آفتاب دارند را به نوازش نور و مهربانی می خوانی.

آنگاه که تو بیایی، دست های آسمان هم در پی یاری تو قنوت می کنند.

کوه ها کمر خود را برای کمک به تو محکم می کنند،

چشم های دریا برای دیدنت باز می شوند،

سروها برای بوسیدنت قدقامت می کنند،

نرگس ها دیگر روی زرد ندارند، شقایق ها دیگر داغ به سینه ندارند و کبوترها، مقیم خانه تو

می شوند.

آن روز که تو ییایی، روز است و دیگر شب نیست.

آن روز که تو بیایی، بهار است و زمستان نیست.

آن روز که تو بیایی جمعه است

در سراشیبی که نامش زندگی است

 با همه ی بیگانگی ها راه می روم ،

 و در سکوت سد و غمگین زمان ، بی هدف ، بی یار و یاور می روم .

 من می روم تا بلکه در دشتی بزرگ ، آنچه را که گم کرده ام باز یابم .