انسان برای رسیدن به خداو امام باید در مسیر ابتلاءپوسته اش بشکند تا لب لباب

وجودش شکوفا شود وگرنه از رسیدن به رتبه بالاتر باز می ماند.

_اغلب وقتی اسم امتحان می آیدذهنمان دنبال سختی می رود. چون بینشمان

حتی نسبت به حقایقوجودی،براساس دانسته های دنیای مان است.

در حالیکه امتحان هم به سخت و هم به آسانی است، بلکه امتحان به آسودگی سخت تر است،

چون سر خوشی سرکشی می آورد.

-دنیا نه ظرف ظهور جلال است نه جمال محض، بلکه ظرف ظهور کمال است و کمال،

رسیدن به مقام دابتلائات است.

-کلماتی که خداوند حضرت ابراهیم البته تمام انسانها را به آن مبتلا می کند،

همان جمال و جلال الهی است.همه مبتلا می شوند اما به اتمهن نمی رسند

و لذا همه نمی توانند امام باشند.