ای نور دیده من! ای مولا و سرور من!

ای قامت رعنای عدالت و ای عزیزترین!

اشک فراق از دیدگانم می چکد. زیرا جمعه ای دیگر رسیده است

و مرغ دلم به هوای کوی تو، هوایی شده است.

تو می آیی، با یک سبد نور، با یک سبد امید. تو می آیی،

اما نمی دانم درکدام جمعه؟

گاهی وقتها فکر می کنم آیا زنده می مانم تا ظهور پرحضورت را درک نمایم و یا اگر از این دیار

کوچ کردم،

آنگاه که تو بیایی آیا من از خاک برمی خیزم و در رکابت غلامی می کنم؟

همه می گویند غروب جمعه دلگیر است، اما نمی گویید چرا؟

جمعه هم از پی نیامدنت داغ سکوت بر لب می زند و تا جمعه ای دیگر خاموش می ماند.

اما آن جمعه که بیایی، ابرهای متراکم و تاریک را از دلها می زدایی

و چشم هایی را که حسرت زیارت آفتاب دارند را به نوازش نور و مهربانی می خوانی.

آنگاه که تو بیایی، دست های آسمان هم در پی یاری تو قنوت می کنند.

کوه ها کمر خود را برای کمک به تو محکم می کنند،

چشم های دریا برای دیدنت باز می شوند،

سروها برای بوسیدنت قدقامت می کنند،

نرگس ها دیگر روی زرد ندارند، شقایق ها دیگر داغ به سینه ندارند و کبوترها، مقیم خانه تو

می شوند.

آن روز که تو ییایی، روز است و دیگر شب نیست.

آن روز که تو بیایی، بهار است و زمستان نیست.

آن روز که تو بیایی جمعه است

نباید دنیا را رها کرد دنیا نظام احسن است، از دنیا باید به آخرت رسید

طرز فکر غلط است که کسی دنیا ندارد آخرت آبادی دارد، افراط تفریط نرویم

هم امام را ناراحت می کنیم هم دین را نمی توانیم درست برویم

در همین دنیاست که معاد ما جسمانی و نورانی است، درست کاشته باشید

شکوفا و ثمره است، غلط باغبانی کرده باشید خشکیده تر از آنچه بودید

 فرض کن حضرت مهدی(عج) به تو ظاهر گردد

ظاهرت هست چنانی که خجالت نکشی؟

خانه ات لایق او هست که مهمان گردد؟

باطنت هست پسندیده ی صاحب نظری؟

لقمه ات درخور او هست که نزدش ببری؟

پول بی شبهه و سالم ز همه داراییت داری

آن قدر که یک هدیه برایش بخری؟

حاضری گوشی همراه تو را چک بکند؟

با چنین شرطی که در حافظه دستی نبری؟

واقفی بر عمل خویش تو بیش از دگران؟

می توان گفت تو را شیعه ی اثنی عشری؟

در سراشیبی که نامش زندگی است

 با همه ی بیگانگی ها راه می روم ،

 و در سکوت سد و غمگین زمان ، بی هدف ، بی یار و یاور می روم .

 من می روم تا بلکه در دشتی بزرگ ، آنچه را که گم کرده ام باز یابم .

  _ دلی که از ذهن تاثیر نگرفته است

    دلی که در هوا اسیر نشده است

   یک برداشت دارد"  آن هم یقین است.

      ای انسان !

      مراقب باش آزادی ابدی ات را به در و

       و دیوار این زندان فانی نفروشی !

_ مسولیت ما در زمین ، این است که انسان بودن و هدفمان را گم نکنیم

و بدانیم برای انتخاب نیامده ایم ، بلکه زمین و تمام ابزار برای ما آمده است

تا ما را به مقصد برساند.

امروز برای شهدا وقت نداریم

ای داغ دل لاله تو را وقت نداریم

با حضرت شیطان سرمان گرم گناه است

ما بهر ملاقات خدا وقت نداریم

چون فرد مهمی شده نفس دغل ما

اندازه یک قبله دعا وقت نداریم

در کوفه ی تن ، غیرت ما خانه نشین است

بهر سفر کر ب و بلا وقت نداریم

تقویم گرفتاری ما پر شده از زرد

ای سرخ ، گل لاله ، تو را وقت نداریم

هر چند که خوب است شهیدانه بمیریم

خوب است ولی حیف که ما وقت نداریم.

[ اللهم عجل لولیک الفرج و ارزقنی توفیق الشهادت فی سبیلک ]